Αυτή τη μέρα δεν βγαίνουν εύκολα λόγια από την ψυχή μας. Προσπαθείς να τα συγκεντρώσεις στο μυαλό σου, να δεις αν σου κάνει πλάκα ο Θεός ή αν ο Χάρος είχε άσχημη μέρα και διασκεδάζει με την αγωνία σου.

Σε μια μέρα που όλα κυλούσαν ομαλά, που ο κόσμος απολάμβανε την κάθε στιγμή μέσα στο ιστορικό Γ. Καραισκάκης, κάποια... ανώτερη δύναμη έπαιξε πολύ άσχημο παιχνίδι. Και άδικο. Απέναντι σε νεαρά και απροστάτευα παιδιά. Που καλά καλά δεν είχαν κλείσει τα 20 έτη της ζωής τους. Που το μυαλό τους έπαιρνε στροφές και γύριζε σε μία εποχή αγνή για αυτά. 

Όμορφο πράγμα η νεότητα. Και μοναδικό, όπως κάθε φάση της ζωής μας. Μα τα 21 παιδιά δεν έζησαν όσο έπρεπε για να την χαρούν. Να γευτούν και την πιο μικρή έως ασήμαντη για πολλούς στιγμή. Λες και η μοίρα ήθελε να περάσουν την τελευταία στιγμή της ζωής τους με χαρμολύπη. Χαρούμενοι για την ομάδα τους που τους προσέφερε τόσο ενθουσιασμό και ένα οδυνηρό τέλος στα σκαλοπάτια της Θύρας 7.

Ανατριχίλα... Ο κόσμος να πέφτει σαν να τον σπρώχνει κάποιος, σαν να διάλεξε το σύμπαν εκείνη την 8η μέρα του Φλεβάρη, όλα να πάνε στραβά και ανάποδα... άσχημο τέλος για τους μικρούς αγγέλους της Θύρας 7. Ασθενοφόρα, αστυνομικοί, πανικός, ταραχή, μία αποπνικτική ατμόσφαιρα. Ένα χάος. 

Ήταν όμως αυτοί οι λόγοι του χάους; Ήταν η άδικη απώλεια 21 παιδιών. Για την χαρά τους. Για την τρέλα τους για τον Ολυμπιακό. Η ζωή τους έπαιξε άσχημο παιχνίδι και τους έκλεισε απότομα τα μάτια. Τρομακτικά.

Το γιατί ήταν κλειστό το τουρνικέ; Δεν θα μάθει ποτέ κανένας. Γιατί όμως συνέβη τέτοια τραγωδία; Την απάντηση ακόμα και σήμερα αναζητούν οι οικογένεις των θυμάτων, που έχασαν τους πιο όμορφους καρπούς της ζωής τους. Το να λες Θύρα 7 και την ημερομηνία  της  τραγωδίας είναι πολύ εύκολο.

Το να φέρεις στο μυαλό σου την δυστυχία, τον πανικό , την αναστάτωση εκείνης της ημέρας , και τον πόνο δεν μπορείς. Δεν το έχουν ζήσει αρκετά άτομα. Πόσο δύσκολο άραγε είναι για τους πατεράδες μας, για τους συγγενείς μας που είδαν μια ολόκληρη χώρα να βυθίζεται στο πένθος , αυτή η μέρα;

Η 8η Φλεβάρη ακόμα στοιχειώνει το μυαλό τους. Και αν εάνς 20χρονος βλέπει τις φωτογραφίες και ανατριχιάζει, ένας 50αρης νιώθει το αίμα του να παγώνει και χάνεται στις αναμνήσεις εκείνης της αποφράδας μέρας. Γιατί τα μάτια του είδαν την καταστραοφή, την οδύνη και τον πόνο μιας ολόκληρης οικογένειας. Γιατί αυτά τα αδέλφια, όπως τα αποκαλούμε, ανήκουν στην οικογένεια του Ολυμπιακού. Δεν υπάρχουν διακρίσεις.

Τους νιώθουμε αδελφούς, τους λέμε αδελφούς, όχι από συνήθεια, αλλά από λύπη που τους χάσαμε νωρίς. Και όσα έγιναν 33 χρόνια, ως φόρος τιμής για τον Παναγιώτη, τον Κωνσταντίνο, τον Ηλία, τον Γιάννη, τον Σπύρο, τον Γεράσιμο, τον Νικόλα, τον Γιάννη, τον Στράτο, τον Βασίλη, τον Γιάννη, τον Μιχάλη, την Ζωγραφιά, τον Σπύρο, τον Κωνσταντίνο, τον Μιχάλη, τον Κωνσταντίνο, τον Αναστάση, τον Χρήστο, τον Αντώνη και το Δημήτρη είναι ελάχιστα.

Στο μυαλό μας είναι αθάνατοι, Η θέση τους στα 21 μαύρα καθίσματα του γηπέδου στο Φάληρο. Πάντα μαζί θα είναι. Πάντα στο μυαλό μας, στην καρδιά μας. Γιατί ακόμα και όταν φεύγουν οι άγγελοι, η ανάμνηση τους δεν σβήνει.